บทความฉบับนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะอธิบายให้นายจ้างทราบถึงสิทธิเกี่ยวกับวันหยุดและวันลาของลูกจ้างตามที่กำหนดไว้ในกฎหมายว่าด้วยแรงงาน (ฉบับแก้ไข) พ.ศ. 2550 เพื่อให้นายจ้างสามารถจัดสรรวันหยุดหรือวันลา ระหว่างการจ้างงานได้อย่างถูกต้อง
โดยหลักการเบื้องต้นนั้น สัปดาห์หนึ่งๆ ลูกจ้างมีสิทธิหยุดพักอย่างน้อย 1 วัน ส่วนจะเป็นวันใดก็ตามแต่ที่ นายจ้างและลูกจ้างตกลงกันและลูกจ้างยังมีสิทธิหยุดพักในวันหยุดราชการตามที่รัฐบาลกำหนด
นอกจากนี้ เมื่อลูกจ้างทำงานครบ 1 ปีแล้ว ลูกจ้างมีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีได้ 15 วัน ส่วนลูกจ้างที่ ทำงานประเภทงานหนักและเป็นอันตรายต่อสุขภาพตามที่ระบุไว้ในกฎหมายว่าด้วยแรงงานมีสิทธิหยุดพักผ่อน ประจำปีได้ 18 วัน โดยลูกจ้างทั้งสองประเภทจะได้ค่าจ้างตามปกติในระหว่างหยุดพักผ่อนประจำปี
ในกรณีที่ลูกจ้างป่วย ลูกจ้างที่ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน รายชั่วโมง ตามจำนวนผลิตภัณฑ์ที่ผลิตได้หรือแบบ เหมาจ่าย ซึ่งทำงานมาแล้วเกิน 90 วัน และลูกจ้างที่ได้รับค่าจ้างเป็นรายเดือน มีสิทธิลาป่วยโดยได้รับค่าจ้างตาม ปกติในระหว่างที่ลาป่วยปีหนึ่งๆ ไม่เกิน 30 วัน โดยลูกจ้างต้องแสดงใบรับรองแพทย์เพื่อประกอบการลา อย่างไร ก็ดีหลัก เกณฑ์นี้จะไม่นำมาใช้กับการป่วยที่เกิดจากอุบัติเหตุในขณะทำงานหรือโรคที่เกิดขึ้นเนื่องจากการทำงาน
ในส่วนของลูกจ้างหญิงนั้น มีสิทธิหยุดพักก่อนและหลังคลอดบุตรอย่างน้อย 90 วัน อย่างไรก็ตาม หลัง คลอดบุตร ลูกจ้างหญิงต้องได้หยุดพักอย่างน้อย 42 วัน โดยระหว่างเวลาหยุดพักนั้น ลูกจ้างหญิงดังกล่าวจะได้รับ เงินเดือนหรือค่าจ้างตามปกติ และในกรณีที่ได้รับการรับรองจากแพทย์ว่าลูกจ้างหญิงป่วยเนื่องจากการคลอดบุตร ลูกจ้างหญิงนั้นมีสิทธิหยุดพักเพิ่มอีกอย่างน้อย 30 วันโดยระหว่างหยุดพักเพิ่มจะได้รับเงินเดือนหรือค่าจ้างเท่ากับ ร้อยละ 50 ของเงินเดือนหรือค่าจ้างที่ได้รับก่อนการหยุดพัก